Over mevrouw van Spanje en ‘haar’ studenten.
In de 10 jaar dat Netwerk Dien je Stad bestaat zijn er duizenden hulpvragen opgelost. Allemaal mensen met een eigen verhaal. Regelmatig vragen we ons af: ‘hoe zou het nu zijn met die mevrouw?’ of, ‘waar is deze vrijwilliger terecht gekomen?’ Ruim 5 jaar na het uitzetten van haar hulpvraag spraken we met mevrouw Van Spanje om haar bijzondere verhaal te horen.
De hulpvraag van deze dame ging over haar hond, een Jack Russell, die wel wat beweging kon gebruiken. Mevrouw zelf kon door een slecht hart de hond weinig uitlaten, dus zocht ze iemand die haar hierbij kon helpen. De vraag werd opgepakt door een lid van de studentenvereniging Ichthus Ede. Zij verzamelde een aantal mensen binnen deze groep zodat iedere dag iemand de hond mee kon nemen naar buiten.
Eén van hen is Joshua, hij komt al jaren bij mevrouw Van Spanje over de vloer en heeft een bijzondere band met haar opgebouwd. “Ze voelt als een soort oma.” Vandaag ben ik met hem en Laura op mee op bezoek. Joshua laat me de Facebook-groep “Koffiedrinken met mevrouw Van Spanje” zien. Hierin wordt afgesproken wie wanneer gaat.
Ongeveer anderhalf jaar geleden kreeg mevrouw van Spanje een hersenbloeding. “Ik kon helemaal niets meer” vertelt ze. “De artsen wilden de stekker er uit trekken, maar mijn zoon zei: zij is een vechter! De volgende dag zat ik in een stoel en nu loop ik weer” glundert ze. Als gevolg van de hersenbloeding moest ze tot haar grote verdriet wel haar hond weg doen. In eerste instantie zou de hond moeten inslapen, maar door een snelle actie van Joshua is een nieuw thuis gevonden voor de hond; op een boerderij waar hij naar hartenlust kan spelen.
Ondanks het vertrek van de hond bleven de studenten komen. De groep breidde uit, soms stopte er iemand, dan kwam er weer iemand bij, maar nog altijd blijven de studenten trouw op bezoek gaan. Mevrouw is erg blij met de gezelligheid en als we binnen komen, begint ze gelijk van alles te vertellen. Haar woonkamer staat vol met foto’s van haar kinderen en kleinkinderen. Op de salontafel, recht in haar gezichtsveld staan twee lijstjes met foto’s van haar achterkleinkinderen. “Ik ben ook nog handig met de computer” vertelt ze trots, terwijl ze naar de foto wijst. “Die heb ik zelf geprint!”
“Af en toe doen we wel eens een klein klusje” vertelt Laura. “Maar meestal komen we gewoon voor de gezelligheid.” “Dan kletsen we wat”, vult mevrouw Van Spanje aan, “of soms zit ze alleen maar naast me. Dat is ook goed.”
Laura is blij om met zo iets kleins iets voor een ander te kunnen doen. “Ik zie dat ze echt geniet van de bezoekjes. Als je een keer een week niet geweest bent, zegt ze altijd: ik heb je gemist! En wanneer je zo regelmatig op bezoek gaat, dan bouw je ook wel iets op.” Mevrouw van Spanje geniet inderdaad van het bezoek. “Ze hoeven echt niet lang te komen, maar als ze even drie minuten door de deur stappen, dat vind ik al fijn!”
Zo mooi om te zien wat een simpele hulpvraag al niet teweeg kan brengen. Jongeren die, door een klein beetje van zichzelf en hun tijd te geven, al zo’n lange tijd een verschil maken in het leven van mevrouw Van Spanje. Daar worden wij blij van!