Vrijwilligster ‘Maatjes: Meer dan Huiswerk’
De 20-jarige Nelleke, studente van de CHE, is maatje van Ahmad. Normaal gesproken bezocht ze hem iedere week om hem te helpen met plannen en huiswerk maken. Door corona ziet het contact er nu heel anders uit en is ze zelfs nog meer betrokken dan anders. In een interview vertelde ze ons haar verhaal.
‘We bellen dagelijks’
“Ik ben al een tijdje het maatje van Ahmad. Hij zit in groep 8 en komt oorspronkelijk uit Syrië. Normaal gesproken bezocht ik hem twee uur per week en hielp ik hem met plannen en het maken van zijn huiswerk. Vanwege corona begeleidde ik hem de afgelopen weken op afstand: ik stuurde dagelijks een planning en vervolgens gingen we bellen en samen aan de slag met zijn huiswerk. Thuis zelfstandig de opdrachten bijhouden lukte hem niet goed. Nu de scholen weer deels open zijn gegaan, heb ik nog steeds contact op de dagen dat hij thuis het schoolwerk moet maken.”
‘Ik vind hem eigenlijk gewoon heel schattig’
“Ahmad is een wat gesloten jongen. Het is opvallend om te zien dat hij zich meer verantwoordelijk voelt voor schoolzaken dan de meeste kinderen. Waarschijnlijk heeft dit te maken met het feit dat ouders vanwege de taalbarrière minder betrokken kunnen zijn dan ze zelf misschien zouden willen. Hij is een meester in leuke uitspraken; als hij weer een bepaalde opmerking maakt, moet ik in mezelf vaak lachen. Laatst zei hij: ‘Als we naar school moeten, willen we vakantie, maar nu we thuis zitten, willen we allemaal naar school!’ En daar heeft hij gelijk in! Ik merk dat hij mij vertrouwt en daarom zulke dingen durft te zeggen. Ook in kleinere, subtiele dingen laat hij dat aan me merken. Ik vind hem eigenlijk gewoon heel schattig.”
‘Ik heb hutspot met vegetarische rookworst gemaakt’
“Contact hebben met een kind uit een andere cultuur is heel interessant. Ik probeer altijd veel vragen te stellen en niet te doen alsof ik al veel weet van de Syrische, Arabische cultuur. Zo kom je van alles te weten. Het is bijvoorbeeld zo mooi om te merken hoe gastvrij deze mensen zijn! Daar kunnen wij in Nederland een voorbeeld aan nemen. Het is jammer dat ik het lekkere eten dat Ahmads moeder altijd voor me maakte nu misloop. Als er iets over was – meestal was het te veel – dan moest ik het altijd mee naar huis nemen. Deed ik dat niet, dan werd ze bijna boos! Ik heb zelf een keer bij Ahmad thuis hutspot gemaakt – met vegetarische rookworst dan wel, want als moslims eten ze geen varkensvlees. Zo probeer ik aan te sluiten bij hun cultuur. Nu is Ahmad met zijn familie bezig met de Ramadan. Omdat er pas na zonsondergang gegeten mag worden, gaat hij laat slapen. Pas ’s middags wordt hij dan weer wakker. In de ochtend op tijd op school komen is dan een behoorlijke uitdaging. Het is echt bijzonder om te zien wat een impact de Ramadan op het dagelijkse leven heeft. Zoiets groots kennen we in de Nederlandse cultuur helemaal niet!”
‘Ik ben geen huiswerkbegeleiding-goeroe’
Wanneer ik Nelleke vraag of ze nog tips heeft voor andere maatjes, schiet ze in de lach: “Haha, ik ben geen huiswerkbegeleiding-goeroe! Maar wat ik mee wil geven, is dat ik me aan het begin heel verantwoordelijk voelde voor Ahmads leerproces. Ik wilde ervoor zorgen dat al het werk gedaan was, dat de leerkracht tevreden zou zijn enzovoort en stelde op die manier hoge eisen aan mezelf. Ik merk echter dat Ahmad het al heel fijn vindt om even te bellen en met elkaar te kletsen. Of dat het helpt als ik hem er even aan herinner dat hij morgen weer naar school moet gaan. Het is goed om je te realiseren dat aanwezig zijn het verschil al maakt. Je hoeft niet alles te regelen; wat je doet is eigenlijk al heel veel! Betrokken zijn is genoeg, en dat wordt gewaardeerd!”