“Er waren gezamenlijke interesses. De kop was eraf!” Jamie Broer vertelt over haar traject:
In december ben ik gestart met het mentorproject bij Laten we Welzijn.
Na een intakegesprek waar ik over mijzelf vertelde wie ik ben, waar mijn passies liggen en wat ik te bieden heb werd ik gekoppeld aan een jongere. Een meisje van 18 jaar. Onze eerste afspraak was bij Effe Anders waar we onder het genot van een kopje koffie kennis maakte. Het was zo fijn om te ervaren dat er een directe klik was. We hadden het over kleding, uitgaan en hobby’s. Er waren gezamenlijke interesses. De kop was eraf
Stabiele factor
Deze jongere volgt op het moment een mbo opleiding, wilde heel graag op zichzelf gaan wonen en had wat adviezen nodig omtrent onder andere plannen, organiseren en alle bijkomstigheden wanneer je dan eindelijk de sleutel van je huisje krijgt. Er komt op zo’n moment veel op je af en wanneer je dit ook nog eens moet combineren met werk, school en stage, zie je soms door de bomen het bos niet meer. Hoe fijn is het dan dat je voor die persoon een stabiele factor kunt zijn. Ik ben iemand die planmatig te werk gaat en houdt er niet van wanneer dingen onoverzichtelijk (dreigen) te worden. Voor mij was het dan ook heel bijzonder om te zien dat de kleine tips die je kunt geven een hele verademing kunnen zijn voor iemand anders. Want dat is uit eindelijk waar het allemaal om draait, elkaar helpen, aanvullen en bijsturen waar nodig.
Ik zie onze wekelijkse afspraken ook niet als een verplichting. Voor je het weet is het uur voorbij maar zit je nog midden in je gesprek over de naderende zomer, de plannen voor het weekend of over jongens (we blijven tenslotte vrouwen 😉 ). Een uurtje per week over hebben voor iemand anders lijkt in de hectiek die wij in deze samenleving ervaren erg veel. Iedereen is gehaast, druk en holt van school naar het werk en ook nog naar de supermarkt. Maar je krijgt er ontzettend veel voor terug. Aan het einde van onze “afspraak” zegt zij altijd ‘dank je wel’. In het begin keek ik dan ook verbaasd om. We hadden gewoon gezellig zitten kletsen of zaten achter de computer om de laatste dingen te regelen voor de verhuizing. Daar ben ik mij nu heel bewust van. Iets dat voor mij als heel vanzelfsprekend wordt ervaren kan voor een ander een groot verschil maken. En dat vind ik het mooie aan het Mentorproject Laten we Welzijn.
“Zonder mijn jongere had ik dit nooit gedaan”
Op dit moment ben ik 3 maanden verder met deze jongere en hebben we een echte band op gebouwd. Vanuit haar begeleid wonen project vond er laatst een karaoke avond plaats. Op het moment dat zij mij vroeg om hier met haar heen te gaan en samen een liedje te zingen, moest ik daar in het begin wel even over nadenken. Zingen voor een groep vol onbekende mensen? Verlegen ben ik niet maar mijn enthousiasme was nog ver te zoeken. Bij mijzelf begon ik na te denken dat ik haar met kleine stapjes heb kunnen helpen, dingen die als spannend worden ervaren toch te doen. Op het moment dat ik ja zei en wij daar daadwerkelijk voor een groep stonden, in onze pyjama, had zij mij wat geleerd. Het is een avond geworden om nooit te vergeten. We hebben ontzettend veel plezier gehad en gelachen. Zonder mijn jongere had ik dit nooit gedaan.