“ Ik heb het gevoel dat er nog naar me wordt omgekeken, dat ik niet in de steek gelaten wordt.” – Mevrouw Lutgens, 61 jaar

Vandaag ga ik op bezoek bij mevrouw Lutgens, een vriendelijke vrouw en geboren Edenaar van 61 jaar. Mevrouw Lutgens stond dag en nacht voor haar man klaar, tot hij overleed. Ze spreekt lovend over hem. Ik kan me inbeelden dat het een leuke man was met een goed gevoel voor humor. Toen hij nog gezond was deed hij ook veel in huis. Klussen en taken die mevrouw Lutgens zelf niet kan. Ze is daarom betrokken geraakt bij Dien je Stad, waar in de afgelopen vijf jaar al vijftien verschillende klussen zijn gedaan. Denk aan verfklussen, verhuisklussen, schoonmaakklussen en tuinklussen. Ik ben benieuwd wat Dien je Stad voor haar persoonlijk betekend. Jij ook? Ik vertel het je hieronder!

Mevrouw Lutgens verwelkomd me in haar huisje, waar ze sinds eind 2021 woont. Het hoge plafond valt me direct op. Het maakt dat haar huisje erg ruim oogt. Ik neem plaats op de bank, waar haar trouwe viervoeter Spike me komt vergezellen. Mevrouw voorziet me ondertussen van een kop thee, waarna ook zij in de woonkamer komt zitten.

Beschimmelde spullen en een heleboel gezelligheid
Mevrouw  Lutgens vindt het ontzettend bijzonder dat er jongeren zijn die vrijwilligerswerk doen en omzien naar hun medemens. Ze beseft dat jongeren het vaak druk hebben met school en waardeert het enorm dat ze tijd vrij maken en vrijwillig klusjes opknappen. Als er vrijwilligers komen, zorgt mevrouw Lutgens altijd dat ze de grootste lol hebben samen. 
“We hebben zo vreselijk gelachen toen we de kelder aan het opruimen waren,” vertelt mevrouw terwijl ze hardop lacht. Door gezondheidsproblemen lukte het mevrouw zelf niet meer om met de trap naar beneden de kelder in te gaan. Er kwamen allerlei dingen tevoorschijn. “Ook beschimmelde spullen.” De glinstering in de ogen van mevrouw Lutgens verraadt dat ze enorm genoten heeft van dit moment met de vrijwilligers.   

Een paar klusjes   
Zonder de klussen die vrijwilligers van Dien je Stad bij mevrouw hebben gedaan, was haar tuin een verwaarloosde wildernis geworden met onkruid van dertig meter hoog. Ook vertelt ze dat ze langer zelfstandig kan wonen, ze hoeft minder snel naar een woonvorm met hulp. Vrijwilligers hebben onkruid verwijderd en planten gesnoeid, iets waar mevrouw ontzettend dankbaar voor is. Een andere klus waar mevrouw ontzettend mee geholpen is, is toen vrijwilligers kwamen om een oude douchekabine en dakbedekking naar de stort te brengen. “Het grofvuil wilde het niet meenemen en op de scootmobiel lukt het me niet,” vertelt ze.

Gevoel van omkijken naar de medemens
De praktische hulp die mevrouw krijgt brengt haar persoonlijker erg veel. Wat dan precies? Ik vroeg het haar persoonlijk. “Hoe moet ik dat zeggen? Een blij gevoel, dat er nog naar me wordt omgekeken. Dat ik niet in de steek gelaten wordt. Een hoop dingen lukken gewoonweg niet, ik heb altijd al wel moeite gehad om hulp te vragen. En als er dan toch jongeren zijn die dan komen helpen, dat geeft gewoon een goed gevoel. Gewoon een blij gevoel”.

Wat is nou een uurtje in de week?
Na het interview hebben we nog heerlijk gekletst. Mevrouw vertelde me veel verhalen over dingen die ze meegemaakt had. Toen ik uiteindelijk opstapte en naar huis ging, zei mevrouw vanuit de deuropening: “Doordat ik weer even gezellig heb kunnen kletsen met iemand kan ik er deze week weer tegenaan.”
Ik blijf het bijzonder vinden hoe ik met een beetje van mijn tijd zoveel voor iemand kan betekenen. Want wat is nou een uurtje in de week? Voor de een kleine moeite, voor de ander een wereld van verschil. Ik gun alle jongeren dat inzicht.    

Donderdag 13 januari 2022, Fransisca Blaauw