We hadden een hulpvraag binnen gekregen van Anja om haar te helpen met verhuizen. Anja is pas 34 jaar, maar ging vanwege een medische urgentie verhuizen naar een seniorenwoning. Anja heeft een aangeboren heupdysplasie, vocht in de botten, heupartrose, problemen met het bekken, en heeft ook nog een botziekte erbij, waardoor ze amper kan lopen. Ze heeft een rolstoel en een trippelstoel en kan alleen lopen via 2 krukken. Ze leeft met erg veel pijn en slikt 21 tabletten per dag. Daarnaast heeft ze autisme en weinig netwerk. Ze vond de verhuizing heel spannend en maakte zich er grote zorgen over. Ze was ook heel verdrietig dat bijna niemand haar wilde helpen, omdat zij anderen ook niet kan helpen. Toen ik dit allemaal hoorde, had ik direct het gevoel dat ik hier niet zomaar wat vrijwilligers heen kon sturen die de verhuizing wel zouden regelen. Mijn gevoel gaf aan dat ik hier zelf bij aanwezig moest zijn.
Anja had zelf al wel een aantal dingen geregeld. Ze had twee mensen geregeld die een auto met paardentrailer hadden waar in verhuisd kon worden. De ene was bijna blind en de ander had een zwakke rug. Wel konden zij de auto besturen van het oude naar het nieuwe adres, maar niet helpen tillen. Haar neef zou ook helpen, maar die was autistisch.
Ik was blij dat ze zelf al vervoer had geregeld, want de klusbus was al bezet. Er waren alleen nog sjouwers nodig volgens Anja. Ze hoopte dat er zoveel mogelijk meubels in elkaar konden blijven, omdat ze die zelf niet in elkaar konden zetten. Ze gaf ook aan dat het meeste al was ingepakt. Mijn ervaring met eerdere verhuizingen was dat het meestal anders verliep en er anders uitzag dan de hulpvrager aan gaf. Helaas was er geen ruimte om van tevoren langs te gaan, want het was nogal op het laatste moment. Vandaar dat ik er graag zelf bij aanwezig wilde zijn.
We hadden een aantal mensen geregeld die konden helpen. Zij maakten het toch al bonte gezelschap compleet. Vanuit ons waren er een politieagent, een statushouder, een autist, een zwangere en een gewone vrijwilliger. Vanuit hen een autist, collega van de permar, iemand met rugproblemen, een bijna blinde, een bijzondere huismeester en Anja zelf die alleen maar kon zitten.
Mijn plan was om bij de start van de verhuizing aanwezig te zijn, maar het was me na één stap over de drempel al duidelijk dat er veel meer nodig was dan dat. Behalve dat Anja zich om alles heel druk maakte en persoonlijke begeleiding nodig had, lag haar hele huis nog vol spullen. Een vrijwilliger en ik zijn gelijk op zoek gegaan naar dozen en plastic zakken en hebben daar zo goed en zo kwaad als het ging alle losliggende spullen in verzameld. De mannen gingen ondertussen de grote meubels naar de paardentrailer brengen. Onze statushouder was helaas nog niet komen opdagen en na een uur ging onze autist vrijwilliger er van door omdat hij een stoel op zijn hand had gekregen en daardoor helemaal van slag was. Er bleven dus steeds minder mensen over.
Toen we bij de keuken kwamen en ik een kastje opende, zag ik dat er nog heel veel in zat. Ik vond ook een la met medicijnen en twee vreemde potjes. Het leek mij handig dat ze haar medicijnen in haar eigen tas bij zich hield dus ik vroeg Anja of ze even kwam meekijken, zodat ze het in de avond goed kon terug vinden. Toen we bij de twee vreemde potjes aankwamen, vroeg ik wat er in zat.. Nou het waren haar opa en oma.. Ik dacht, ow iel gauw in de tas ermee. Maar Anja wilde even laten zien dat ze goed dichtzaten en begon er aan een te draaien.. Dat potje ging dus toch open.. Ze liet me het even zien.. nou ik had het niet meer. Er gingen allerlei gedachten door mijn hoofd en ik dacht hoe ga ik voorkomen dat haar opa en oma straks door de verhuisdozen vliegen. Gelukkig vond ik een rol toiletpapier waar ik ze in kon wikkelen. Ik heb ze diep onderin haar eigen tas gestopt. Wat een gekkigheid.
Gelukkig kwam even later de statushouder nog even helpen, maar het was veel en veel meer werk dan we hadden verwacht. Ook ging van hen een vrijwilliger nog eerder weg. Ik heb toen maar mijn eigen man gebeld die ook nog een handje kwam helpen. Al met al zijn ze zo ongeveer 5 uur bezig geweest. Maar alle spullen en de poes waren veilig over.
Wat een bijzondere dag was het geweest en ik was naderhand helemaal gesloopt. Mijn hoofd heeft nog de hele dag en een groot gedeelte van de nacht nodig gehad om alles een beetje verwerken en te plaatsen. Wat een bijzondere mensen bestaan er en in wat voor vreemde situaties kun je allemaal terecht komen met dit werk. Ik zal het niet snel vergeten.
– Door Lisanne Brouwer –
